esther verhooren

Van de Limburgse heuvels naar de Alpen van Tirol. Deel 5

Vandaag is het precies twee jaar geleden dat ik vertrok naar het mooie Berwang. Alle vier de seizoenen heb ik in al hun glorie voorbij zien komen. De mooie zomer, heerlijk zwemmen in de bergmeren en genieten van een koud drankje in de hutten. De herfst met de gezellige Almabtrieb en de burlende herten. De winter met de goed geprepareerde pistes en het idyllische plaatje van het dorp onder een laagje sneeuw. En de lente met het voorzichtige zonnetje en de kleurrijke bloemenpracht in de weilanden. Over onze gasten zou ik ook nog vele blogs vol kunnen schrijven. Maar helaas privacy hè? Vele pluimage langs zien komen van talrijke influencers, bekende Nederlanders/Belgen/Duitsers (Studio 100, Rosenheim Cops, Dancing with the stars), een Golden Globe winnaar, Frau Birkenstock tot aan gewoon lieve ‘Lisette oet Stein’. Ferraritreffen, old timer Mercedes treffen. Een totaal nieuw leven met vele nieuwe onverwachte ervaringen. Het volgen van mijn hart heeft een mooie bevlogen tijd opgeleverd.

Uit de gesprekken met al deze mensen, bekend of onbekend, bleek een gemene deler. Allen zijn ze op zoek naar hun hoogste welzijn, geluk en liefde. Allen willen ‘gezien en gehoord’ worden. Allen willen ‘goed genoeg’ zijn. Allen willen ‘geliefd worden’. Om dit te bereiken hoef je niet te emigreren. In de nabijheid ligt ook geluk. Bij je partner, je kinderen, je huis, de natuur om je heen, je vrienden, je dorp of stad. Maar soms kun je het niet meer voelen, niet meer zien, loop je vast en lijk je stil te staan. Dan is het wellicht tijd voor een goed gesprek. En mijn bloed kruipt waar het niet gaan kan, daarom wil ik wel met jou dit gesprek aangaan. Geen coaching, gewoon een eerlijk gesprek waarin jij je kwetsbaar
opstelt en ik naar je luister, mee voel, mee denk en zeg wat er gezegd dient te worden. Hierdoor zul je snel de kracht in jezelf hervinden. Ik ben er namelijk van overtuigd dat je alle antwoorden al in je hebt. Kijk voor het aanbod op www.estherverhooren.nl Stuur een mail of DM……zodat jij weer van jezelf en alle seizoenen kunt genieten.

Van de Limburgse heuvels naar de Alpen van Tirol. Deel 4

Het ‘Dorffest’…..dit feest verdient het om beschreven te worden. Een drukte van jewelste in het hotel, althans de ‘Einheimische’ hadden het er maar druk mee. Vanwaar de reuring? Nou het Dorffest zou weer, na jaren afwezigheid door Covid, weer eens plaats vinden. Het evenement van het jaar. Het enthousiasme was in het hele dorp te bespeuren. Mijn (jonge) ‘Einheimische’ collega’s dachten na over kleding, haarstijl en welke taarten ze zouden bakken voor die dag. Ze werden ook allemaal direct vrijgeroosterd. Niet alleen om te feesten, maar vooral ook om mee te helpen als vrijwilliger. (Ps ook mijn Nederlandse vriendinnetjes werden geacht mee te bakken hoor). Nou mijn nieuwsgierigheid was gewekt. Dit moest wel groots worden. Het hele dorp in rep en roer. Op de dag zelf moest ik werken tot half vier. Mijn baas en bazin gingen al eerder in vol ornaat, lees Lederhosen en Dirndl de deur uit. Omkleden en met vrienden en mijn meiden ook naar het dorpsplein. Tot mijn verbazing was het niet groot en luidruchtig, zoals het Oktoberfest in München of Sittard, maar gemoedelijk, intiem. De sfeer was puur en verbindend. Mijn jonge vrouwelijke collega’s in degelijke dirndls met ingevlochten haar. Niet als een verkleedpartij maar als ‘zondagse kleding’. Voor mijn gevoel was er amper iemand bezig met zien en gezien worden, maar was men vooral bezig met samen zijn, met het leven vieren. We hebben genoten tot in de late uurtjes. Weer een portie geluk.

Nu hoef je natuurlijk hiervoor niet naar Oostenrijk te emigreren. In genoeg dorpen vind je deze gemoedelijkheid en traditie terug. Zo ook in mijn eigen Nederlandse dorpje. Deze maand organiseert De Jonkheid, een vereniging die ik een warm hart toedraag, de meifeesten. Een prachtige traditie waarin de dennenstrijd, mei-den opzetten en het uitroepen van de meikoningin centraal staan. Dichtbij is er ook enthousiasme, dichtbij is er ook samen en gemoedelijkheid, dichtbij hebben we ook een prachtig ‘Dorffest’, je moet het alleen willen en blijven ‘zien’.

Van de Limburgse heuvels naar de Alpen van Tirol. Deel 3

En dan leer je vertragen, niet het snelle tempo van Nederland, niet de rat race, maar vertragen, mee bewegen met dat wat is. In de natuur maar ook in het hotel. In Berwang vertraag je vanzelf met wandelen, want alle straatjes gaan bergop en uiteraard steil bergaf!  Mijn eerste opdracht in het hotel was; langzamer lopen! Mijn tempo was te hoog. Dat had voorheen nog nooit iemand tegen mij gezegd, maar het was echt een serieuze opdracht. En een ieder die mijn vrouwenlijn kent, weet dat dit heel moeilijk is voor mij. Als ik een praatje maakte of zelfs een kop koffie of een glas wijn dronk met een gast werd dit erg gewaardeerd. Tijd en oog voor elkaar. Natuurlijk is dit een andere branche, maar toch. Volgens mij gaat het hier in elke branche om. Of je het nu in het onderwijs, in de zorg of in de supermarkt werkt… tijd en oog voor elkaar is overal ver te zoeken. Hier is het een eis. Maar ook in het dorp is er tijd en oog voor elkaar. Even elkaar begroeten, stil staan, praatje maken. Het verbindt. Er wordt uiteraard ook heel hard gewerkt, begrijp me niet verkeerd. Vanuit het episch centrum van Berwang, lees een kroeg/hotel/restaurant beheert door Nederlanders, bouwde ik verder aan kennissen en vrienden. Van al bestaande vriendschappen naar vriendschappen met ‘Einheimischen’ en personeel van andere hotels en restaurants. Ons kent ons. Hier leeft ieder zijn eigen leven, maar we zijn er voor elkaar. Zeker indien nood aan de man is. Maar ook gewoon als er een flesje opgetrokken moet worden😉.

Mijn takenpakket in het hotel werd al snel uitgebreid met vervangster hoofd-huishouding in het weekend en gasten begeleidster. Het werken aan de receptie ging me steeds beter af. Ik heb zeer mooie gesprekken mogen voeren met onze bijzondere gasten. De gesprekken kwamen vaak op gang nadat zij mij de vraag hadden gesteld hoe ik in Berwang verzeild ben geraakt. Mijn verhaal inspireerde hen blijkbaar om zelf hun verhaal te doen. Ik heb o.a. gesproken met een gast die ziek was en helaas het seizoen erna niet meer onder ons was. Ik heb gesproken met een gast die ten huwelijk werd gevraagd in ons hotel en inmiddels mama is van een prachtige dochter. Ik heb gesproken met een gast die recent een CI had gekregen en haar ervaring daarover met mij wilde delen. Het mooiste gesprek was met een heuse gravin! Veel prachtige levensverhalen mogen aanhoren (zou er een boek over kunnen schrijven)………omdat er vertraging is…..…omdat we tijd hadden voor elkaar. Ook dat is geluk! Hoe eenvoudig kan het zijn?

Sinds 17 april 2025 mag ik mezelf de eerste Mind-Walk trainster in Oostenrijk noemen! Trots. Op naar vele mooie inspirerende wandelingen.

Van de Limburgse heuvels naar de Alpen van Tirol. Deel 2

Een zomerseizoen werken in een hotel…..alleen een slaapkamer tot mijn beschikking, vijfdaagse werkweek ipv vier (op school) en de helft van mijn loon.

Wat zo aantrekkelijk leek was het aanvankelijk helemaal niet zo geweldig. Door de stilte en de rust, lees; niet hoeven poetsen, koken, wassen, geen vergaderingen, geen nascholing, geen kinderen om me heen….. ontstond een stilte, een leegte. Natuurlijk was ik al op de hoogte van de fenomenen, mediteren en me-time. Maar zo dichtbij de natuur, in een ander land, zonder familie maakt het next level. Mijn hele leven kwam voorbij, alles nog een keer onder de loep gelegd. Ook het rouwen over mijn moeder kon plaatsvinden. Daarnaast starten met een nieuwe baan waarbij je gewoon weer onderaan de ladder begint en alles opnieuw moet leren, in een andere taal, met nieuwe collega’s. Een spannende ziekenhuisopname van Kiki in Nederland nog tussendoor. Al met al niet de meest rustige fase in mijn leven. Ik heb vele tranen gelaten. Als vrienden me bezochten kon ik alleen maar huilen als ze weer vertrokken. Waar was ik aan begonnen? Doorzettingsvermogen werd gevraagd. Maar gelukkig had ik steun vanuit Nederland en van een inmiddels opgebouwde vriendinnengroep in Berwang. Dat helpt, maar je moet het uiteindelijk zelf doen!

Na een aantal maanden en een bezoekje van mijn dochters aan mij, kwam er rust en routine. Bij mijn dochters was er acceptatie en zelfs groei te bespeuren. Bij hen was er ook ruimte ontstaan om te groeien onder moeders vleugels vandaan. Zelfs het contact met hun vader verbeterde zeer sterk omdat ik als ‘über-Mutter’ niet meer fysiek aanwezig was. Hij kreeg daardoor meer ruimte en heeft deze dan ook met twee handen aangegrepen. Ik bracht meer tijd dan ooit in de natuur door. Als ik na een avonddienst de straat overstak, liep een dasje met me mee. Tijdens een kop koffie op mijn balkon kon ik de vele hertjes en vosjes in mijn achtertuin aanschouwen. En bijna aan het einde van het zomerseizoen, na een prachtige activiteit met de gasten in de natuur, voelde ik mijn hart overlopen van geluk. Ik kon het fysiek waarnemen. Ik wist het zeker; ik had nog nooit zo weinig verdiend en ik had nog nooit zo weinig materie om me heen, maar ik was ook nog nooit zo gelukkig geweest. Dit was het beste dat ik ooit voor mezelf heb gedaan.

Van de Limburgse heuvels naar de Alpen van Tirol. Deel 1

En dan is de tijd rijp……Je voelt het, het duwt, het trekt, het kán gewoonweg niet anders meer. Je ziel zegt NU. Een lange zielen wens wil gezien/gehoord worden. Verkassen naar het buitenland en wel naar Oostenrijk.

Als jonge meid wilde ik een man die voor zijn werk naar het buitenland moest. Kon ik er mooi op meeliften. Droomde ik nog van trouwen in een kapelletje in het buitenland. Moest mij natuurlijk wel iemand vragen. Dat noem je je geluk buiten jezelf zoeken. Dus al mijn dromen gingen mooi niet door. Kwam niet verder dan een stage in Den Bosch, vervolgens Sittard, Berg aan de Maas en weer terug in mijn eigen dorpje. Geen verkeerde woonplekken. Het leven haalt je in en je wordt geleefd. Trouwen, kinderen en helaas een scheiding. Maar al deze ervaringen brachten mij op het pad van zelfontwikkeling. Geen gemakkelijk pad kan ik je vertellen. Maar het fijne eraan was dat ik leerde wat zelfliefde is. Steeds meer vroeg ik me af wat ik zelf nu echt wilde en kon deze wens steeds vaker omzetten in actie. Van kleine dingen als een Spa-dagje, naar andere groepen en taken op school of zelfs naar het verwezenlijken van mijn praktijk. Allemaal geluksmomentjes waarvoor ik niemand nodig had. Allemaal zelf gecreëerd. Tuurlijk heb je steun en aanmoediging nodig van vrienden etc en die heb ik dan ook zeker gehad. Maar uiteindelijk moet jij het zelf doen. Ik liet me niet tegenhouden door meningen en oordelen van anderen. Heel moeilijk, maar het voelde goed.

Maar er bleef iets knagen, een diepe wens en dat was toch het buitenland. Reizen kon deze wens niet verstillen. Deze stap was echter een grote stap, alle zekerheden loslaten. Vergt toch iets meer actie en vergt gesprekken met de kinderen. Proeven in Oostenrijk middels een paar weekjes werken daar, leverden niet direct het gewenste resultaat. Maar na verloop van tijd nam mijn zielenwens het weer over en dat uitte zich in: niet meer happy zijn met je werk, niet meer happy thuis zijn, geen energie meer hebben en weinig levenslust meer ervaren. En dan komt er een kantelmoment dat een ieder waarschijnlijk kent die ooit een grote gewaagde stap heeft gezet. Bij mij was dat de plotselinge ziekte en het overlijden van mijn moeder. Dat hakte erin. Welke genen heb ik? Hoe lang heb ik nog te leven? Dát was mijn kantelpunt. Wáár wachtte ik nog op? Het was nu of nooit. Een belangrijk moment dat mensen onderschatten, want als het antwoordt nooit is, dan heeft dat gevolgen op latere leeftijd. Dus met aanmoediging van mijn kinderen en vrienden heb ik een aantal sollicitatiegesprekken gehad in Oostenrijk. Daarop volgende een try-outweekje werken. Het voelde als een Ja, dus springen. Een ontslag-gesprek volgde, tranen met tuiten, maar zó zeker van mijn zaak. Twee maanden later vertrok ik naar Berwang met mijn auto vol met spullen. Op weg naar mijn allerdiepste verlangen…..

Wie gaat er straks mee wandelen?

Thinking about it…….iets met ‘wat in het vat zit’…..

Gister als laatste activiteit vanuit de praktijk een workshop mogen geven op de Mgr. Hanssen tijdens de stu-doe dag. Ja laatste, want we gaan verhuizen…..en de praktijk dus ook. De knuffels krijgen een nieuw plekje in het Zuyderland Ziekenhuis te Heerlen, waar ze verder kindjes blij gaan maken. De praktijk zal uiteindelijk een nieuw jasje krijgen. Tot die tijd verwijs ik jullie graag naar de praktijk van Milanda Stalman-Houben (R’au) in Landgraaf voor kinder/gezinscoaching en voor individuele opstellingen en groepsopstellingen naar mijn gewaardeerde collega Ingrid Urlings Mediation & Coaching. Voor nu dank ik jullie voor het vertrouwen in mij…….graag tot ziens. Liefs Esther