Soms, heel soms denk ik wel eens:

“Had ik maar geen kinderen gekregen”…..

Deze woorden vragen natuurlijk om een uitleg.
Deze woorden komen vanuit een diepe, zeer diepe laag, op een diepe laag van zielenpijn.
Deze woorden zeggen niet, het kind is mij tot last.
Deze woorden geven aan dat mijn moederhart wel eens bloedt.
Het bloedt omdat mijn kind lijdt.

Als moeder wil je je kind beschermen tegen pijn, verdriet, gemis, misbruik, angst, tegenslag…….dat gaat je natuurlijk nooit lukken. Het kind gaat z’n eigen weg, met z’n eigen processen , met z’n eigen mensen om zich heen. Dat “weet ik”. Het kind wijst óns zelfs vaak de weg door ons deze processen te spiegelen, ook dat “wéét ik”.

Maar wat ik soms voel is een hartverscheurende machteloosheid…….
denk aan je kind dat een moeilijke start heeft bij de geboorte en knokt voor z’n leven…..
aan je kind dat gepest wordt,
aan je kind dat misbruikt wordt,
aan je kind met een cognitieve beperking,
aan je kind met een lichamelijke beperking,
aan je kind dat zich “uit de kast worstelt”,
aan je kind dat zichzelf snijdt,
aan je kind dat zichzelf van het leven wil beroven,
aan je kind dat zo moeilijk vrienden kan maken,
aan je kind dat lijdt vanwege haar kinderen,
aan je kind dat gaat scheiden,
aan je kind dat zijn/haar levenspartner verliest,
aan je kind dat (ongeneeslijk) ziek is……..
aan je kind dat gestorven is.

Het lot beslist; diep vertrouwen en overgave kan ik oproepen en ik kan er zelfs met liefde naar kijken……..soms met gemak, maar soms moet ik het uit mijn tenen halen……en soms dan schreeuwt mijn moederhart het uit……
Kost wat kost had je het kind dit allemaal willen besparen…….
Wij moeders overleven dit wel, zoals zoveel (oer) moeders ons zijn voorgegaan.
Als we uitgehuild zijn, hervinden we onze kracht weer, blijven we dichtbij ons zelf…..en steunen we onze prachtige mooie lieve kostbare wezentjes weer op hun levenspad en vieren samen met hen de mooie gebeurtenissen……..

met een gelukkig moederhart

To be continued,

Liefs Esther