‘Kindercoaching’ ……meest achterlijke woord van deze tijd……
Tenminste als je het mij vraagt.
Kinderen hoeven niet gecoacht te worden……..eigenlijk.
Kinderen zijn de meest flexibele, veerkrachtige, verwonderde, nieuwsgierige en leergierige wezens op deze aardbol.…
Als we nu eens deze mensen zouden coachen:
alle mensen die het onderwijssysteem bepalen en in stand houden…..
alle mensen die gevangen zitten in de ratrace van de maatschappij…..
alle mensen die zich onttrekken aan hun verantwoordelijkheden…..
alle social media ‘my happy life’ influencer’s …..
alle bobo’s en wereldleiders die zo’n ‘goed voorbeeld’ (NOT) geven….
Zou kindercoaching dan nog wel nodig zijn?
Denk dat de kindercoach praktijken dan leeg zouden zijn.
En wat doe jij dan, hoor je denken?
Serieus? Ik ‘zie’ het kind, ik ‘hoor’ het kind, ik ‘zie’ zijn ouders en ik ‘hoor’ zijn ouders…..en leer ze omgaan met deze gekte.
Speel met je kind, lach met je kind, kijk naar je kind, knuffel met je kind, filosofeer met je kind en kleur buiten de lijntjes met je kind……
Zo coacht een kind zijn omgeving. Dus toch ‘Kinder-coaching’ kwestie van omdenken.