Van de Limburgse heuvels naar de Alpen van Tirol. Deel 1
En dan is de tijd rijp……Je voelt het, het duwt, het trekt, het kán gewoonweg niet anders meer. Je ziel zegt NU. Een lange zielen wens wil gezien/gehoord worden. Verkassen naar het buitenland en wel naar Oostenrijk.
Als jonge meid wilde ik een man die voor zijn werk naar het buitenland moest. Kon ik er mooi op meeliften. Droomde ik nog van trouwen in een kapelletje in het buitenland. Moest mij natuurlijk wel iemand vragen. Dat noem je je geluk buiten jezelf zoeken. Dus al mijn dromen gingen mooi niet door. Kwam niet verder dan een stage in Den Bosch, vervolgens Sittard, Berg aan de Maas en weer terug in mijn eigen dorpje. Geen verkeerde woonplekken. Het leven haalt je in en je wordt geleefd. Trouwen, kinderen en helaas een scheiding. Maar al deze ervaringen brachten mij op het pad van zelfontwikkeling. Geen gemakkelijk pad kan ik je vertellen. Maar het fijne eraan was dat ik leerde wat zelfliefde is. Steeds meer vroeg ik me af wat ik zelf nu echt wilde en kon deze wens steeds vaker omzetten in actie. Van kleine dingen als een Spa-dagje, naar andere groepen en taken op school of zelfs naar het verwezenlijken van mijn praktijk. Allemaal geluksmomentjes waarvoor ik niemand nodig had. Allemaal zelf gecreëerd. Tuurlijk heb je steun en aanmoediging nodig van vrienden etc en die heb ik dan ook zeker gehad. Maar uiteindelijk moet jij het zelf doen. Ik liet me niet tegenhouden door meningen en oordelen van anderen. Heel moeilijk, maar het voelde goed.
Maar er bleef iets knagen, een diepe wens en dat was toch het buitenland. Reizen kon deze wens niet verstillen. Deze stap was echter een grote stap, alle zekerheden loslaten. Vergt toch iets meer actie en vergt gesprekken met de kinderen. Proeven in Oostenrijk middels een paar weekjes werken daar, leverden niet direct het gewenste resultaat. Maar na verloop van tijd nam mijn zielenwens het weer over en dat uitte zich in: niet meer happy zijn met je werk, niet meer happy thuis zijn, geen energie meer hebben en weinig levenslust meer ervaren. En dan komt er een kantelmoment dat een ieder waarschijnlijk kent die ooit een grote gewaagde stap heeft gezet. Bij mij was dat de plotselinge ziekte en het overlijden van mijn moeder. Dat hakte erin. Welke genen heb ik? Hoe lang heb ik nog te leven? Dát was mijn kantelpunt. Wáár wachtte ik nog op? Het was nu of nooit. Een belangrijk moment dat mensen onderschatten, want als het antwoordt nooit is, dan heeft dat gevolgen op latere leeftijd. Dus met aanmoediging van mijn kinderen en vrienden heb ik een aantal sollicitatiegesprekken gehad in Oostenrijk. Daarop volgende een try-outweekje werken. Het voelde als een Ja, dus springen. Een ontslag-gesprek volgde, tranen met tuiten, maar zó zeker van mijn zaak. Twee maanden later vertrok ik naar Berwang met mijn auto vol met spullen. Op weg naar mijn allerdiepste verlangen…..
